Skrzypce, instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych. Budowany od XV w. (najwcześniejsze informacje o skrzypcach zachowały się w polskich źródłach), najdoskonalszy kształt otrzymał w XVI i XVII w. we włoskich warsztatach lutniczych (m.in. rodziny Amatich, A. Stradivariego, rodziny Guarnerich).

Korpus rezonansowy skrzypiec tworzą 2 drewniane płyty połączone boczkami. Znajdująca się wewnątrz pudła dusza przenosi drgania płyty wierzchniej na płytę spodnią, w górnej płycie znajdują się otwory rezonansowe (tzw. efy). 4 struny naciągnięte są na strunociągu, podstawku, gryfie i kołkach, struny nastrojone są w interwałach kwinty (g, d1, a1, e2). Skala skrzypiec obejmuje dźwięki od g do c5. Dźwięk wydobywany jest za pomocą smyczka (arco) lub poprzez szarpanie strun palcami (pizzicato).

Historia skrzypiec

Wielu z badaczy uznaje, że krajem pochodzenia skrzypiec są Włochy. Tam po raz pierwszy użyto terminu „skrzypce”. Zapis ten był rachunkiem z 1523 roku za wykonaną usługę trompetts et vyellon.

Pierwsze obrazy skrzypiec pochodzą z 1529 roku wykonane jako malowidła naścienne w kościele św. Krzysztofa w Vercelli. W 1538 roku w Bolonii skrzypce oficjalnie zaprezentowały się światu umilając swą grą  uroczystość przyjęcie cesarza Karola V oraz króla Franciszka I przez papieża Pawła III. Pierwsza odkryta publikacja muzyki na skrzypce zawiera francuską dworską muzykę taneczną (1581).

Niektórzy z badaczy twierdzą jednak, że skrzypce mogą wywodzić się z Polski. Znalezione gęśle z Opola datowane na XI wiek i sześciostrunowy instrument z XV wieku wydobyty w Płocku, mogą świadczyć o tym.

Sam kształt, który przetrwał do naszych czasów ustalił się w okresie baroku (XVII – XVIII wiek).

Informacja zawarte na stronie pochodzą z wikipedii oraz mt-web.pl i innych mniejszych źródeł.