Akordeon (fr. Accordéon) – instrument muzyczny zaliczany do grupy aerofonów bądź idiofonów dętych. Jest rodzajem harmonii, opartym na stroikach przelotowych. Prąd powietrza wytworzony przez ręcznie poruszany miech, wprawiając w drganie stroik wywołuje dźwięk. Początkowo działał przy użyciu miechów nożnych, które z czasem zostały zastąpione przez miech ręczny. Instrument ten z prawej strony ma klawiaturę klawiszową (lub guziki w przypadku akordeonu guzikowego), a z lewej guziki (dźwięki basowe, akordy oraz – choć nie zawsze – manuał melodyczny zwany barytonem.

Historia akordeonu

Akordeon to instrument z umieszczonym w środku stroikiem przelotowym. Powstał w pierwszej połowie XIX wieku. W 1822 roku Frederyk Buschmann zbudował prototyp urządzenia – Handdine. Akordeon ze współczesnej postaci został skonstruowany w 1829 roku przez Cyrilla Demiana w Wiedniu. W tym samym roku i mieście Carl i Guido opatentowali instrument o nazwie acoordion.

Wraz z wygaśnięciem pierwszego patentu (1834) instrumentem zainteresowało się wiele firm produkujących instrumenty. Przyniosło to zdecydowany wzrost różnorodności rozwiązań stosowanych w muzycznym przyrządzie. Pojawiły się przyciski u góry instrumentu, przypominające dzisiejsze regestry (1835). W 1838 r. Matthäus Bauer dodał komory rezonansowe i głośnice. W 1854 roku dodano do jednego rodzaju (Clavierharmonika) klawiaturę jak w fortepianie. Oprócz opisanych poprawek w Wiedniu powstało jeszcze wiele innych udoskonaleń. Sam proces produkcji nowego instrumentu rozpoczął się w XIX wieku także w innych krajach europy: Francja, Niemcy, Włochy, Rosja, Anglia, Polska. Instrument cieszył się sporą popularnością co przyczyniało się do powstawania dużej ilości manufaktur produkujących w tamtym okresie skomplikowany w swej budowie akordeon.

Informacja zawarte na stronie pochodzą z wikipedii oraz gnu.univ.gda.pl i innych mniejszych źródeł.